兒童故事 Gynar korsu.

Qoaelok ee lauxlaang.

快樂的老人

Kofzar- kofzar, u cidee qoaelok ee lauxhoeaar laang doax di svoaqaf ee qear pvy, y ykefng pueq-zap huex lo. Citee lauxhoeaar laang di qear pvy qie cid ciaq zuychiaf, deq tex zngf~nih ee laang zengbie, taxn ciddiafmar sofhuix, laai ichii sengoah. Jit~zhud, jit~loih, cit kafng kuex cit kafng, lauxhoeaar laang ee sengoah kuex liao cviaa pengzeng, y kafmkag cviaa boafnciog.

Uxsizun, citee lauxhoeaar laang naxsi zengbie u kef taxn cidkoafar cvii, kafmkag cviaa hvoahie ee sii, doi ue duix zengbie ee zengqu, svizhud liao kafmkeg cy zeeng, y doi duix dioih zengbie ee zengqu zuxgieen-zuxgie korng: “Doisia! Doisia!”, Au~laai, y sviu kaux “zengbie” ee qangquex si “zuychiaf” sor daedong ee, “zuychiaf” ee zuie si uix zuygoaan de laai ee…defngderng. Oah! Y hutjieen kafn lefnggo zhud, goanlaai sengoah diofng bueq kafmsia ee suxbut si ciahnih, ciahnih zue ax!

U cit kafng, citee lauxlaang qvoardioih zngf~nih u nng ee gynar, uixdioih cidee hongzhoef ho laang tiahphoax qix, deq oankef bexsoaq. Y doi kviaa kuex~qix ka hongzhoef qioiq~qylaai, teh dngr~qix zhux~nih iong koo-ar kab zoafdiaau dengsyn siupor, ciddiafmar biern joa kuo, doi ka hongzhoef siupor hoir ax. Y doi kioix hid nng ee gynar kuex~laai, ka por hoir ee hongzhoef heeng yn, doi duix yn korng: “Miqkvia phvae~qix exsae siupor, daxnsi lirn nng ee laang oankef, korng cidkoafar phvae tviaf ee oe liawau, doi ue siofng dioih duiehofng ee sym, yau doi bexdaxng zoirhoea qoaelok deq tittooi lo!” Citee lauxlaang doi qafn dioih yn nng laang ee chiuo, kax yn aix hoxsiong kafmwn, nng ee laang exdaxng zoix phvoa, hoax okieen kied siexnieen. boijoaxkuo cid nng ee gynar iukoiq zoirhoea qoaelok deq paxng hongzhoef lox!

  Zngf~nih ee laang cviaa hvorkii ee doi mng citee lauxlaang: “Lau akofng ar, lie uixsviafmih ciahnih qoaelok?”

Cid ee lauxlaang doi hoedab: “Ah! Muie cit kafng zafqie qyzhngg liawau, goar doi u nng ee soafndek, cidee si qoaelok, lexnggoa cidee si booi qoaelok, inui goar ee simdiofng chiongboarn dioih kafmwn, sofie, goar lorng soafndek qoaelok, sengoah ciaq ue hiahnih qoaelok ah!”

Iukoiq korng: “Jinsefng hiahnih ar dngg, zorng ue dwdioih pud juix ee sizun, goar ee ciofng y qvoax zoix si cidee hagsip ee kihoe. Pyjuu korng, dwdioih itpvoaf laang sor korng “soesiaau ee daixcix” ee sii, goar doi ue iong kafmwn ee sym ka kaki korng: “Ciog zarn ee! Padlaang lorng duo bexdioih, phienphiefn doi ho goar duo~ dioih, goar iukoiq kef cidee sengdiorng kab hagsip ee qongkafn.” Korng liawau, citee lauxlaang doi hvoahie kaq chioix lo!

　　從前，在一座山腳下的小溪邊住著一位快樂的老人，他已經八十歲了。老人在小溪旁架起一部水車，替鄉人擣米拿一點小報酬維持生活。日昇日落，日復一日，老人的生活十分平靜，他覺得心滿意足。
　　有時候，老人擣米多賺了幾塊錢，欣喜之餘，就對擣米的杵臼，生出了感激之情，他對著擣米的杵臼喃喃自語地說著：「謝謝！謝謝！」。後來，他想到「杵」的工作，是「水車」轉動所造成的；而水車的「水」，是來自水的發源地……等等，哇！他忽然領悟出，原來生活中要感謝的事物有好多、好多呀！
　　有一天，老人看到村子裡有兩個小孩，為了一個被扯壞的風箏，爭吵不已。他走過去撿起風箏，拿回家用膠水和紙片重新修補，一會兒，就把風箏補好了。他呼喚兩個小孩子過來，把補好的風箏還給他們，對他們說：「東西壞了可以修補，但是兩人吵架說了難聽的話以後，會傷對方的心，以後就不能在一起快樂地玩耍了哦！」老人拉著他們的手，教他們要互相感恩彼此的陪伴，化惡緣結善緣。沒多久，兩個小孩又快樂地在一起放風箏了。
　　村子裡的人好奇地問老人：「老公公，你為什麼這樣快樂？」
　　老人回答：「啊！每天早上起床，我有兩個選擇，一個選擇快樂，一個選擇不快樂，因為我的心中充滿感恩，所以我都選擇快樂，生活才會這麼快樂啊！」
　　又說：「人生這麼長，總也有碰到逆境的時候，我會化逆境為學習。例如遇到一般人眼中的倒楣事時，我就會提起感恩的心告訴自己：太棒了，別人都碰不到，偏偏讓我碰上，我又多了一個成長與學習的空間。」說完，老人高興的笑了。